Pagina's

zaterdag 11 maart 2017

Hoe je op 27-jarige leeftijd een diagnose krijgt

In december schreef ik al eens over een huis vol autisten waarin ik beloofde een week later een blog te schrijven over mijn eigen autisme.

Omdat het een nogal lang verhaal is, was het nog niet gelukt om er echt voor te gaan zitten; excuses aan de trouwe lezers.

Maar omdat ik vandaag het verhaal bij Daantje las over PMDD voelde ik mij geïnspireerd om dan nu eindelijk dit blog te gaan schrijven.
De symptomen die zij noemt hebben namelijk ook raakvlakken met autisme.

Als kind was ik dromerig, ik staarde altijd voor mij uit maar ik haalde goede cijfers, ik zoog alle vertelde informatie op als een spons. Ook was ik creatief, precies en was ik heel geïnteresseerd in lezen en rekenen waardoor dat mij makkelijk af ging.
Toch had ik problemen met mijn concentratie; als het aankwam op leerstof stampen lukte dat niet goed, zoals topografie. Om te verhullen dat het niet lukte riep ik dat ik het toch niet hoefde te leren, ik kon het immers ook opzoeken in een atlas.

Op sociaal vlak viel ik buiten de boot, de eerste jaren op de basisschool werd ik flink gepest, zo erg dat ik daar nu zelf niets meer van weet behalve het gevoel wat daarbij hoorde.
Toen ik naar groep 5 ging verhuisde wij en ging ik naar een andere school, ik kreeg 1 goede vriendin en werd door de rest van de klas 'geaccepteerd'.
Ik speelde thuis ook veel met mijn broertjes en zusjes (ik heb er 5) dus ik kwam gelukkig niet te kort op dat vlak.

Op de middelbare school ging het helemaal mis, ik ben VWO getest en ging naar een gecombineerde HAVO/VWO klas maar mijn concentratie problemen staken flink de kop op.
Klassikaal werd er veel minder uitgelegd als op de basisschool en omdat ik het uit de leerboeken moest halen, leerde ik weinig omdat het niet lukte.

Leraren bestempelde mij als lui en pestte mij door mij uit te schelden en de klas uit te sturen.
Bij mijn medeleerlingen vond ik ook geen aansluiting en ik werd weer flink gepest.
Thuis ging het ook niet goed, het bedrijf van mijn vader was failliet en hoewel ik altijd was losgelaten als kind, vond mijn moeder het ineens een goed idee om de touwtjes strak te trekken en altijd maar te willen weten wat ik deed als ik de deur uit ging.
Ik dronk en blowde en was zoveel mogelijk van huis, vluchtend voor de werkelijkheid.
De gedachten aan zelfmoord waren dagelijks aanwezig, het nut van een leven waar ik iedere dag werd uitgescholden, ik slechte cijfers haalde en een bemoeizuchtige moeder die niet wist wat ze met mij aanmoest, zag ik niet meer in.

Gelukkig had ik ook nog werk waar ik mij wel thuis voelde en ook in het uitgaansleven kon ik de dingen van mij afzetten.
En toen ik in 2HAVO zou blijven zitten ben ik naar de MAVO gegaan, op een school die een betere structuur bood, speciale uren op school om huiswerk te maken waarbij je hulp kon krijgen van de leraren en waar pesten absoluut niet getolereerd werd.
Die MAVO heb ik natuurlijk wel op mijn sloffen gehaald, ik was immers VWO getest.

Toen ik 15 was leerde ik mijn man kennen, maar we kregen toen nog geen relatie, hij zat in dezelfde vriendengroep als mijn toenmalige vriendje.
Pas rond mijn 17de 'werd het wat' met ons, vlak voor mijn 18de verjaardag ging ik bij hem wonen en een klein jaar later zijn wij getrouwd.
De relatie met mijn moeder werd ook stukken beter nadat ik het huis uit was.

Maar nog steeds liep ik iedere keer vast, na periodes van drukte en stress kon ik niks anders dan slapen en ik voelde mij depressief.
Diverse keren heb ik aangeklopt bij de huisarts, die mij bloed liet prikken voor onder andere mijn schildklier en mij doorstuurde naar een psycholoog.
De bloedtesten kwam niks uit en de psycholoog deed wat simpele testjes en kwam tot de volgende conclusie:
Als 'normale' mensen op de midden lijn leven, zat ik daar net een lijntje onder.
Ik moest er maar mee leren leven...
Geen vervolgstappen, geen behandelplan, niks...

Ondertussen zijn mijn 3 zoons geboren, want iedere keer na een slechte periode voelde ik mij toch weer beter en dan dacht ik dat het allemaal wel meeviel, en dat ik mij aanstelde, dus de beslissing voor nog een kind er bij kwamen iedere keer in een goede periode; iedere keer trapte ik er weer in dat het nu beter ging.

Maar iedere keer, zo eens in de 2 jaar, voelde ik mij weer slecht en de dalen werden steeds dieper.
Toen ik begin 2013 weer aanklopte voor hulp en kon gaan praten met de praktijkondersteuner van mijn huisarts heb ik medicijnen geweigerd.
Maar eigenlijk is het een wonder dat ik er die keer nog zonder anti depressiva bovenop ben gekomen, het ging toen zó slecht.
Ik wilde geen medicijnen die de symptomen bestrijden, ik wilde nu toch eindelijk wel eens weten wat er met mij aan de hand was!

Want in voorgaande jaren waren er factoren in mijn leven die mijn depressiviteit enigszins konden verklaren, maar die waren er nu helemaal niet!
In die gesprekken hebben wij het wel gehad over vervolgonderzoeken, maar hij heeft nooit gezegd waarnaar er dan onderzocht moest worden.
Omdat ik het op dat moment ook erg druk had en het al een hele opgave voor mij was om op deze gesprekken te komen, vond hij dat ik het nog even moest laten rusten, ook omdat het langzaam weer wat beter ging.
Pas een paar maanden nadat ik voor het laatst bij hem geweest was las ik een blog over iemand die kinderen heeft met ADHD en toen hij daar de kenmerken van las een feestje van herkenning in zijn hoofd had, en dat had ik op dat moment dus ook!

Ik heb mij laten onderzoeken op ADHD, maar na dat onderzoek verwezen ze mij door naar het autisme team van het GGZ.
Daar is uiteindelijk uitgekomen dat ik hoogfunctionerend autist ben en dat ik om mij te helpen ook medicijnen kon gaan slikken; geen anti depressiva maar een anti psychotica.
Die moest prikkeldempend werken en zorgen voor meer rust in mijn hoofd.

Dat medicijn, Risperidon, was zo'n opluchting dat ik de eerstvolgende keer bij mijn behandelaar in huilen uitbarstte; het hielp zo goed!

Voorheen moest ik van een dag werken eerst een uur zodanig bijkomen, dat ik niet aanspreekbaar was, dat hoefde nu niet meer!
Ik had dagelijks plotselinge woede aanvallen om niks, die waren op dag 1 al verdwenen!
Alle emoties die altijd zo extreem waren, bleven nu binnen proportie, zonder mij af te vlakken.
Mijn hoofd voelde in slechte periodes alsof alle deurtjes van mijn gedachten allemaal tegelijk openstonden, een constante ruis die ik niet meer gehad heb sinds ik deze medicijnen slik.

Heb ik nu dan helemaal nergens last meer van?
Jawel, er zijn ook weer slechte periodes geweest omdat ik vooral van mijn werk constant te maken had met stress waar een normaal mens ook niet tegen kan.
Het grote verschil was wel dat ik er ongelofelijk moe van werd en veel moest slapen, maar nu zonder de depressieve gevoelens en constante ruis in mijn hoofd.

Tot slot heb ik hier nog een artikel die ik vorig jaar ontdekte en waar ik ook veel van herkende, ook dingen die tijdens mijn onderzoeken niet ter sprake zijn gekomen, zoals de boekverslaving die ik vroeger ook had.

Ik hoop vooral dat mijn verhaal anderen helpt.
Als dit een 'feest van herkenning' voor jou is, zoek hulp!
Je bent niet de enigste en er is zeker wat aan te doen!

Vragen stellen mag hieronder maar ook via het contactformulier hiernaast als je het liever privé houd.

8 opmerkingen:

  1. Autisme bij vrouwen wordt vaak minder snel herkend dan bij mannen. Goed dat de diagnose je heeft geholpen. 27 jaar is nog niet zo oud om de diagnose te krijgen. Ik test zelf mensen op ASS en de leeftijd ligt tussen 18 en 55 jaar, meestal zijn mensen wel opgelucht als de diagnose er is. Sterkte met alles!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat geloof ik best, dat je vooral veel ouderen krijgt. Behalve dat het bij vrouwen minder herkent word, was er vroeger ook nog minder over bekend.
      Dat 27 in dat licht nog vrij jong is voor een diagnose laat vooral zien hoe groot dat probleem eigenlijk is!
      Want het had mij een hoop ellende gescheeld als ik het nog veel eerder had geweten.
      Dat is dan ook de grootste reden dat ik dit blog schrijf, zodat ik hier andere vrouwen misschien mee kan helpen.
      Voor mijzelf is het niet altijd even makkelijk, maar die diagnose is een hele opluchting in ieder geval.

      Verwijderen
  2. Wat erg dat je er dan toch nog zolang mee hebt rondgelopen. Fijn dat je nu een diagnose hebt en daarmee verder kunt, als ik je zo hoor, leeft dat een stuk rustiger.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is zeker een stuk rustiger!
      Ik begrijp nu veel beter waar bepaalde gevoelens vandaan komen en ik heb geleerd eerder mijn rust te pakken als ik het druk heb omdat ik daar gewoon minder goed tegen kan.
      Dat ik het pas zo laat wist heb ik in het begin nog best veel moeite mee gehad, het voelde zo oneerlijk.

      Verwijderen
  3. Ik was afgeleid tijdens het lezen laatst maar wilde nog wel even reageren. Ik vind het knap hoe je telkens weer de draad opgepakt hebt. Wel echt heel fijn dat je uiteindelijk de juiste handvatten hebt nu. Bij mij konden ze geen autisme vaststellen maar werd het een persoonlijkheidsstoornis. Dat vond ik in eerste instantie veel erger klinken en ik baalde ook enorm maar nu heb ik de juiste handvatten en zelfkennis en gaat alles zo veel beter. Dan maakt de diagnose niet meer zoveel uit.
    Zo te lezen heb je je draai nu goed gevonden en ik hoop dat je niet meer door van die diepe dalen hoeft!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat klopt helemaal!
      Ik wens jou hetzelfde en ik hoop ook dat Daantje gauw meer duidelijkheid heeft over haar diagnose, het scheelt zoveel!

      Verwijderen
  4. Wat ontzettend knap dat je dit hier deelt! En ook heel fijn, ik denk dat dit voor meer mensen herkenbaar is.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is ook de grootste reden het hier te delen, dat andere mensen er iets uit kunnen halen!

      Verwijderen